خصوصی سازی ام آرزوست؟

 با این صدا وسیمایی که ما داریم ( یا احمدی نژاد رو می بینیم و یا گزارشات آبکی از رشد یک نوع میوه ی پیوندی در دارقوز آباد علیا!) این ره که می رویم اگر به ترکستان هم نباشد لااقل به اطراف آن است ! 
خبر هایی مبنی بر پیگیری مسئله ی ارائه ی مجوز به کانال های خصوصی در صدا وسیما از سوی مجلس به گوش میرسه.ولی من که فکر نکنم این مساله با حقیقت پیوند پیدا کنه.چون اونوقت باید قانون اساسی تغییر بکنه.و این مسئله به این سادگی ها هم نیست. با نفوذ ماهواره به خانه های ایرانی نمیشه انتظار داشت به این سادگی ها مردم با صدا وسیمای ایرانی و سریال های آبگوشتیش آشتی کنن.یک نمونه فقط سریال یوسف پیامبر رو در نظر بگیرید.چقدر جوک و لطیفه درباره سریال ساخته شده؟واقعیت اینست که این سریال به جز مخدوش کردن چهره ی حضرت یوسف ( ع ) کار دیگه ای نکرده.و با توجه به هزینه ی 12 میلیاردی که صرف شاخت این مجموعه شده میشه گفت در نهایت به خوبی هزینه ی بیت المال از بین رفته. از افراد معمولی بگیرید تا حجت الاسلام فاطمی نیا که همین اواخر انتقاداتی رو به این مجموعه وارد کرده بود همشون این سریال رو یک مجموعه ی ضعیف می دونن.
حال فرض کنیم ما به یک شبکه ی خصوصی سفارش ساخت چنین مجموعه ای را بدیم.آیا امکان دارد این هزینه صرف شود و در نهایت چنین کار ضعیفی دستمان بیاید؟مطمئن باشید اگر چنین بودجه ای از جیب یک شبکه ی خصوصی خرج سریالی  بشود کیفیت کار بسیار بهتر از این خواهد شد.این فقط یک مثال کوچک از منافع شبکه خصوصی است.اما من طرف دیگر قضیه رو هم میبینم.فرض کنید مجوز تاسیس کانال خصوصی هم داده شد.فکر می کنید چماق داران اجازه خواهند داد که شبکه ی مورد نظر به راحتی و در آزادی کار خود را انجام دهد؟یه دوره ای برای مطبوعات و روزنامه ها هم مجوز صادرمی شد.اما در سال 80 با فرمان عالی مقامان به سرعت این روزنامه ها توقیف شدند.حال اگر قرار باشد مجوز یک کانال خصوصی صادر بشود و این برخورد ها انجام بشود چه معنی دارد که ما دلمان را به دادن مجوز به کانال خصوصی از طریق مجلس خوش کنیم؟
به نظرم بهتره بشینیم و همون ماهواره رو نگاه کنیم. گاهی هم نیم نگاهی به برنامه هایی مثل " مرد دو هزار چهره" داشته باشیم.